Lekarski obowiązek niesienia pomocy pacjentom wynika nie tylko z zapisów Kodeksu Etyki Lekarskiej, lecz przede wszystkim z przepisu art. 30 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (u.z.l.), nakazującego lekarzowi udzielenie pomocy „w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki”. Zastosowania przepisu art. 30 u.z.l. nie wyłącza również klauzula sumienia, zawarta w przepisie art. 39 u.z.l. stanowiącym, iż lekarz może co prawda odmówić (...) wykonania świadczenia niezgodnego z sumieniem, jednak tylko wtedy, gdy nie spowoduje to niebezpieczeństwa utraty życia, ciężkiego rozstroju zdrowia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Z kolei, w pozostałych okolicznościach, w przypadku odmowy udzielenia świadczenia, lekarz musi wskazać realne możliwości jego uzyskania u innego lekarza lub w innym podmiocie leczniczym. Dalsze rozważania mają zatem odpowiedzieć na pytanie, czy obecny kształt przepisu art. 39 u.z.l., z zastrzeżeniem zapisów art. 30 u.z.l. nie stawia lekarza przed dylematem: odpowiedzialność prawna czy sumienie. (shrink)

Der vorliegende Beitrag ist als ein Versuch zu verstehen, dem polnischen Leser eine recht seltsame Position aus der Reihe der deutschsprachigen Lodzaica, nämlich die 1913 im Verlag August Grüning in Pabianice herausgegebene Sammlung von Witzen und Anekdoten mit dem Titel 'Ne Mütze voll Witze aus Lodz und Pabianice’, näherzubringen. Der Verfasser des schmalen Bändchens, der sich hinter dem Pseudonym Wilfried Spectator verbirgt, ist Reinhold Piel, ein Deutscher aus Pabianice. Als Satelitenstadt von Łódź, der sich damals sehr rasch entwickelnden Textilmetropole, bildete (...) auch Pabianice in jenen Jahren zweifelsohne ein Teil des in ganz Europa einmaligen und eigenartigen multikulturellen und multiethnischen Tigcls. Reinhold Piel stellte sich mit seinem Büchlein die Aufgabe, ein Sammelporträt der Mentalität des typischen Vertreters jenes Tigels von Kulturen und Sprachen zu zeichnen. In der mehrere disparate Elemente integrierenden Gemeinschaft funktionierte der Humor sicherlich als eine Art Sicherheitsventil, mit dessen Hilfe man bestrebt war, Fremdes zu „zähmen“ und Konflikte zu entschärfen. Scheinbar abstrakte, „auslachende“ Beispiele haben sich wahrscheinlich ebenfalls vortrefflich als Methode bewährt, andere diplomatisch zu sensibilisieren, aber auch eigene Nachteile und Unzulänglichkeiten mit Abstand zu sehen. Der universale Charakter der Anekdote als literarisches Genre beruht u.a. auf ihrer Ahistorizität und Konkretheit zugleich, ihr narratives Werkzeug hingegen - die individualisierte Sprache des multiethnischen Milieus - liefert hervorragenden StolT für sprachwissenschaftliche Forschung. Ein besonders interessanter Aspekt ist dabei vor allem die Frage nach der Übersetzbarkeit bzw. Unübersetzbarkeit von Kulturidiomatik. Um dem Leser entgegenzukommen und ihm den historischen und informativen Wert der besprochenen Sammlung bewusst zu machen, wird im Anhang - zum ersten Mal in der polnischen Sprache - eine Auswahl von besonders charakteristischen Witzen der genannten Sammlung von R. Piel präsentiert. (shrink)

Niniejszy artykuł traktuje o możliwościach i powinnościach procesu nauczania fonetyki na polskich uczelniach wśród studentów germanistyki. Zważywszy na bardzo dobrą podstawę poprawnej wymowy, jaką jest korzystna baza artykulacyjna Polaków, jak też rónorodność metod, które powinny być stosowane podczas uczenia fonetyki, nie ulega wątpliwości, że studenci są w stanie sprostać bardzo wysokim wymaganiom stawianym przez wykładowców. Zawarta w artykule baza pojęciowa jest jedną z metod, które winno się wykorzystywać, aby osiągnąć rzeczony cel. A zatem obok nader świadomej artykulacji niemieckich głosek na (...) zajęciach fonetyki na kierunku germanistyki jest również miejsce dla dwóch kolejnych zdecydowanie bardziej praktycznych metod. Chodzi tu oczywiście o metodę werbo-tonalną oraz metodę zmierzającą do automatyzacji jedynie okazyjnie poprawnie artykułowanych głosek. (shrink)

Niniejszy artykuł stanowi praktyczną analizę czasowników utworzonych od jednego rdzenia -sprechen przy wykorzystaniu wszystkich możliwych w tym przypadku przedrostków czasownikowych. Celem analizy było jednakże nie tylko stworzenie części praktycznego słownika, w którym oprócz przykładów łączliwości danych czasowników na wzór istniejących słowników języka niemieckiego zawarte zostały również informacje dotyczące ich walencji, lecz biorąc pod uwagę całościowo badany paradygmat, chodziło o wykazanie zależności walencyjnych pomiędzy poszczególnymi derywatami, czyli ukazanie wpływu przedrostków na zmianę walencji czasownika o rdzeniu -sprechen.

In recent literature, panpsychism has been defended by appeal to two main arguments: first, an argument from philosophy of mind, according to which panpsychism is the only view which successfully integrates consciousness into the physical world (Strawson 2006; Chalmers 2013); second, an argument from categorical properties, according to which panpsychism offers the only positive account of the categorical or intrinsic nature of physical reality (Seager 2006; Adams 2007; Alter and Nagasawa 2012). Historically, however, panpsychism has also been defended by appeal (...) to a third argument based on considerations about the nature and observability of causation. This argument has not been much discussed in recent times. Here is a concise version from William James: "… the concrete perceptual flux, taken just as it comes, offers in our own activity-situations perfectly comprehensible instances of causal agency … If we took these experiences as the type of what actual causation is, we should have to ascribe to cases of causation outside of our life, to physical cases also, an inwardly experiential nature. In other words, we should have to espouse a so-called “pan-psychic” philosophy" (James 1911: 218). James here suggests that we have direct experience of causation in our own agency. He thereby directly contradicts David Hume, who famously denied that we have any experience of causation. James goes on to claim that if this experience is representative of causation in general, it follows that all causation is mental, and that panpsychism is true. This kind of argument for panpsychism can be called the argument from (experience of) causation. This chapter offers, first, a history of this argument and arguments closely related to it, and second, an analysis of the argument – is it valid, are its premises in any way defensible, and how does it relate to the other, more popular arguments for panpsychism from philosophy of mind and categorical properties? (shrink)

The main focus of this article is the question of the aesthetics of an unaesthetic ruined space.The author also pays particular attention to the ambivalence that exists in contemporary derelict architecture, referred to as ‘modern ruins’, and tries to show that such locations can be viewed as an ‘in‑between’ space.

Metaphor in Experience of Musical Work. Account of Roger Scruton's Theory Author analyses Roger Scruton's theory of metaphorical transfer outlined in his The Aesthetics of Music. Tone and a special kind of listening constitute the main elements of music in Scruton's music aesthetics. It is through the listening experience, one in which physical sound changes into musical tone, that music comes into being. The change - Scruton argues - takes place when spatial and time metaphors are employed to describe and (...) name what we listen to. Author further examines Scruton's theory, his concept of metaphor and metaphorical transfer and also his account of experience of music understood as an experience of double intentionality. In conclusions, author argues that Scruton's account of music is inspirational and phenomenologically true even if -author feels - it fails to explain what is really unique in the listening experiences of music. (shrink)

the article presents Jean Paul Sartre’s idea of the human body and the bodiliness described in his book Being and nothingness (1943). In this book, Sartre argued that every human relation is based on the objecti cation of one human by another, and entering into empathic contact is basically impossible. the author of the article has con onted this thesis with contemporary psychological and neuropsychological thought (mirror neuron theory) and has investigated how the category of empathy functions in literary studies. (...) A very important part of this article is the re ection on the presence and topicality of Sartre’s beliefs in the literature. the author has conducted an interpretation of Witold gombrowicz’s story Tancerz mecenasa Kraykow‐ s ego (1926) om the collection Bakakaj (1957), and has shown that the ideas presented by Sartre are re ected there in a very interesting way. Sartre’s philosophy turns out to be abso‐ lutely up‐to‐date right now, more than many psychological theories — it not only supplies a philosophical base for the analysis of human relations (those also presented in literature), but also gives a certain tool for describing them in the form of speci c language and terminology. (shrink)

Już w latach sześćdziesiątych zjawisko walencji znacznie zyskało na znaczeniu. Przyczyną tego mógł być fakt, iż gramatyka oparta na teorii walencji w coraz większym stopniu znajdowała swoje miejsce w nauczaniu języków obcych. W procesie uczenia się języka obcego istnieje bowiem zależność pomiędzy przyswajaniem znaczeń słów a zapamiętywaniem ich struktur syntaktycznych, co niewątpliwie bazuje na zjawisku walencji. Punktem wyjścia tej tezy jest zasada, według której wyrazy o podobnym znaczeniu tworzą konstrukcje o podobnej składni, co z kolei wypływa z faktu, iż wyrazy (...) bliskoznaczne wykazują podobne cechy walencyjne. Problem pojawia się podczas przyswajania języka obcego, albowiem język ojczysty w większym lub mniejszym stopniu wpływa na proces uczenia się. Chodzi tu oczywiście o zjawiska: transferu (pozytywnego oddziaływania języka ojczystego na język obcy) oraz interferencji (negatywnego wpływu), z czego zjawisko interferencji zaistniałe poprzez przenoszenie konstrukcji języka ojczystego na konstrukcje w języku obcym prowadzi do tego, że uczący się popełniają błędy. Biorąc pod uwagę sposób przedstawiania składni i konstrukcji językowych w oparciu o teorię walencji, nie da się zaprzeczyć, iż wzrasta zapotrzebowanie na informacje o cechach walencyjnych głównych części mowy (czasowników, rzeczowników oraz przymiotników). Językoznawcy starają się wyjść temu naprzeciw i redagują słowniki walencyjne, w których oprócz takich właśnie informacji zawierane są również modele poprawnych konstrukcji zdaniowych z danym słowem. W Niemczech od połowy XX w. istnieją dwa instytuty, gdzie prowadzone są badania nad zjawiskiem walencji poszczególnych części mowy: das Herder-Institut der Universität Leipzig oraz das Institut für deutsche Sprache Mannheim. W prezentowanym artykule przedstawione zostały słowniki zredagowane przez językoznawców działających w tych instytutach, jak również inne koncepcje słowników walencyjnych. Na uwagę zasługują tu przede wszystkim prace kontrastywne, jak np. opisany w artykule Słownik walencyjny niemieckich i polskich czasowników (N. Morciniec, L. Cirko i R. Ziobro). Analizie poddane zostały każdorazowo: budowa słownika, informacje zawarte przy poszczególnych hasłach, adresat, założenia oraz praktyczność danej pozycji. (shrink)

This paper presents gesture as an element of aesthetic experience of musical work. It focuses on specific dialectics of gesture in musical works as that which is visual or highlighted and at the same that which speaks to the listener. The difficulty in describing what constitute musical expressive gesture is there to guide us. The gesture stands in way of recognizing meaning and providing communication but at the same time that, which speaks to the listener is the most secluded, intimate (...) part of musical experience. (shrink)

Autorka rozważa relacje między wartościami, szczególnie moralnymi, a dziełem muzycznym. Przedstawiając najpierw rozumienie wartości w filozofii Romana Ingardena, a następnie przywołując przykładowe sformułowania moralizmu w odniesieniu do muzyki (autorstwa Rogera Scrutona, Platona i Petera Kivy’ego), autorka pyta, czy możemy uważać dzieło muzyczne za nośnik wartości moralnych. Następnie badając, w jaki inny sposób dzieło muzyczne może być związane z wartościami moralnymi, autorka dochodzi do wniosku, że relacje między wartościami moralnymi a dziełem muzycznym należą do stosunków subtelnych i być może tym, co (...) zawdzięczamy dziełom muzycznym jest umiejętność słuchania. (shrink)

Niniejszy tekst traktuje o potencjale teorii walencji – o możliwości wykorzystania jej w różnych dziedzinach nauki o języku i dydaktyki, głównie zaś o korzyściach związanych z umieszczaniem informacji dotyczącej łączliwości poszczególnych leksemów w słownikach. Celem artykułu jest analiza przydatności opublikowanych dotychczas słowników walencyjnych, wyodrębnienie czynników powodujących, iż nie cieszą się one zainteresowaniem oraz próba weryfikacji danych zawieranych w takich słownikach, aby mogły stać się słownikami użytkowymi. Fakt, iż opracowanie dobrego słownika walencyjnego stwarza leksykografom i lingwistom ogromne trudności, nie powinien jednak (...) działać demotywująco. Nawet jeśli nie da się uniknąć błędów, koncept słownika walencyjnego oraz gramatyki opartej na teorii walencji powinny być krok po kroku korygowane i udoskonalane, tak że w końcu będzie możliwe opracowanie optymalnej wersji, która może stać się bardzo przydatnym i chętnie używanym słownikiem. (shrink)

Author refers to theories of mater and form, trying to find a way to establish the material grounds for musical sound. From Aristotle basic definition of physis author turns to Roger Scruton and his doubts whether what listeners hear as music, tone and even sound may be found among the physical things.

The author points out to the rehabilitation of listening which occurs in Lyotard's philosophy in the field of his aesthetic analysis. The philosophical grasping of time and especially the instant is being explained in Lyotard through the listening mode and in invoking the aural experiences and the experiences of sound. The author suggests that the category of listening is often used in place of the category of aesthetic and as metaphor of the aesthetic perception. In contrast to seeing, listening can (...) be undertaken together with other sensual experiences and thus it allows for a more polyphonic experience. Listening, author maintains, is a very special type of experience, on one hand it is open and welcoming, on the other discrete and prone to solitude, qualitatively changing its course. (shrink)

Autorka przedstawia analizę pojęcia wstrząsu jako kategorii estetycznej użytej przez Th. Adorno w kontekście niemożności odbioru muzyki nowej. Nawiązując do Filozofii nowej muzyki oraz Teorii estetycznej autorka wyznacza kilka sposobów opisu i rozumienia wstrząsu, jakie znaleźć można u Adorno. Przy okazji śledząc tok myślenia filozofa zadaje sobie pytanie o to, czy wstrząs, o którym pisze Adorno jest zasadniczo czymś negatywnym, czym też może autor widzi w tym, gwałtownym sposobie reakcji na muzykę nową – ratunek.

Music, as sung and listened to, has been described in many a tale as powerful and transformative. Yet, the important question is not so much if that claim is true or whether it may be verified, but what kind of power and transformation are alluded to in those mythical and literary sources? Taking these symbolic claims and elaborating on their possible meaning, alongside thinkers such as Carolyne Abbate or Roland Barthes, proceeds to find ways in which these claims may suggest (...) different roles that music and singing play in human lives. As much as current musicological and anthropological academic narratives point to the power and its negotiation in society, there is more to singing voices’ charms than this. The author points to an important transformation that happens when the human existential qualities found in the voice’s imperfections (its materiality) are matched with the music’s aesthetic qualities (its beauty, sublimity, its symmetry, its impression) to transform the listener and make her listen. (shrink)

Author begins with setting up a problematics of relations between values and evaluation in art and aesthetics experience. Following Bohdan Dziemidok work on American Axiology and Aesthetics (2014) author offers her remarks on the subject and joins the discussion on values and qualities and the possibility of assessing and evaluating the work of art with or without grounding it in aesthetic experience. Following Ingarden’s aesthetic phenomenology and turning to Władysław Stróżewski, author suggests that the values are a necessary part of (...) any aesthetic theory yet the understanding of the work of art and its proper evaluation should also place the values in the proper if changing cultural and historical context. (shrink)

Autorka nawiązuje do artykułu J.F. Lyotarda „A Few Words to Sing” w której filozof podejmuje się analizy utworu Sequenza III Luciano Berio napisanego i śpiewanego przez Cathy Bereberian. „A Few Words to Sing” jest przykładem podejmowania przez Lyotarda tematów muzycznych „na granicy”. W tym konkretnym przypadku autorka sugeruje, że wspomniana analiza bardzo dobrze wpisuje się w postulowane przez Lyotarda kategorie figury oraz oddania głosu [ofierze] w opozycji wobec tego co [czysto]estetyczne (resisting the aesthetic). Zainteresowania muzyczne Lyotarda, być może nie tak (...) wyeksponowane jak jego zainteresowania obrazem (choć kategorie figury i gestu okazują się łatwo przekraczać granice rodzajów sztuki) także bardzo wyraźnie wskazują na szczególny rodzaj [anty]estetyki uprawiany przez Lyotrada, gdzie udzielenie głosu ofierze staje się istotnym, jeśli nie podstawowym kryterium sztuki. (shrink)

Summary: In this paper author maintains that the term “ideal border” used by Roman Ingarden several times in his writing on music perception has more to offer than its face value suggests. The term is ambiguous and in its first reading seems to imply that Ingarden's take on musical work is all but coherent. Yet author tries to show that the term itself if taken seriously in its various possible interpretations makes Ingarden's aesthetics of music more interesting and inspiring then (...) ever. The musical work seen as wobbly yet somehow graspable ideal [border] which is at the same time the point of departure and the point of destination for composers, artists and listeners in their respective experiences, makes Ingarden's music aesthetics more accessible and more telling in its attempt to discover the true nature of our aesthetic perception of music. (shrink)

In his article untitled Messages in Art Jerrold Levinson discusses the idea of a message behind a work of art. He argues that despite certain disclaimers put forward by artists it is „hard to deny that artworks (...) very often do have messages, and far from inexpressible ones”. From given examples it would seem that Levinson assumes that musical work just as other artworks sometimes generate messages and that in order for a work of music to be successful in expression (...) this message should be comprehensible and certainly not incoherent. The author of this paper draws on Levinson's “Messages in Art” as well as his “Music as Narrative and Music as Drama” to explore further the issues mentioned above. In particular the author argues that seeing musical works through the message it may generate is somewhat reductive and that musical work as well as other artworks are prone to abiding by an aesthetic code and therefore even when they allow for interpretation in terms of messages or morals these messages are incoherent or vague at best. (shrink)

Referat wskazuje na trudną do ukazania w pełni relację między wykonawcą muzyki wokalnej a jego ciałem. Autorka sugeruje, że różnice w traktowaniu (nazywaniu, określaniu i ukazywaniu) roli ciała w tej relacji wynikają z kulturowych nawyków. Z łatwości bądź trudności w odwoływaniu się do ciała jako ważnego elementu ekspresji, produkcji i ugruntowania twórczości artystycznej w tym twórczości muzycznej. Odwołując się do trzech tradycji wokalnych, do wokalizy, improwizacji i zabawy muzycznej, w których ciało traktowane było zawsze jako element tworzenia muzyki, czy to (...) poprzez instrumentalne potraktowanie ciała (np. jako elementu rezonującego) czy poprzez oparcie się na cielesnym ugruntowaniu dźwięku w postawie, w wykorzystaniu rąk i tradycyjnych rezonatorów piersiowego i głowowego w tradycji śpiewu operowego, autorka porównuje różny sposób odkrywania i zakrywania roli i znaczenia ciała. Analiza przykładów pochodzących z różnych tradycji i stylów muzycznych wskazuje na niezwykle silne cielesne osadzenie śpiewu. Różnica polega tutaj na uwidocznieniu tego osadzenia. Zależności pomiędzy wykonywaniem muzyki wokalnej a przygotowaniem i odpowiednim wykorzystaniem ciała są bardziej widoczne np. w tradycji afrykańskiej czy kanadyjskich Inuit, a zdecydowanie zakrywane (tj. np. czynione sprawą „techniki” i przygotowania wykonawcy) w europejskiej tradycji artystycznej śpiewu operowego. (shrink)

Drawing on phenomenological literature author presents understanding of the aesthetic experience of the musical work pointing to several things: 1. the deep grounding of the experience in myth and Orphic tradition, 2. to the metaphor of building worlds and 3. to being in the moment as one of the most important description of the experience of musical work. Further on author underlines the dynamic as well as fickle character of the experience of musical work, suspended between the sensual audio experience (...) and the conscious mental one. Phenomenological descriptions capture the aesthetic experience of musical work as processual, subjective, emotional, quality based and unfinished, in which they realize perfectly the complexity of the experience, claims the author. (shrink)

Autorka chciałaby prześledzić niektóre schematy cielesnych zachowań i podstaw w odniesieniu do indywidualnego śpiewu oraz do gry na wiolonczeli w odniesieniu do pojęć piękna, wolności i przemocy. W rezultacie tych analiz chciałaby wskazać na przełamywanie zastanych cielesnych schematów na rzecz muzyki (lepszej gry, lepszego dźwięku, lepszego brzmienia) np. u wirtuozów instrumentalistów Mstislava Rostropovicha czy 2 Cellos a także we współczesnej pedagogice muzycznej oraz u śpiewaków wirtuozów muzyki popularnej, np. Whitney Houston. Zastanawianiu się nad tym, jak dochodzi do przełamania oraz „uwolnienia (...) się” ciała, o ile rzeczywiście z tym mamy do czynienia, w ekspresji wykonania towarzyszyć będzie pytanie o to, w jaki sposób i o ile to właśnie ciało/cielesność (rozumiana tutaj organicznie i funkcyjnie) dyktuje konkretne zachowania wyzwalając się stopniowo z nawyków i dyktatów kultury, a na ile należałby tutaj mówić o rewolucji estetycznej i zastępowaniu jednych schematów (a może ideałów) przez inne. (shrink)

Music presents itself as a process, a continuation, following through. Musical works and music experience is perceived as development, succession, dialogical reaching out and harmonizing. Not one process but many. Among those various processes that make music the author focuses on a specific process of human development, which occurs during listening as much as during performing music. This is a process of growing and self-realization. In the course of the paper following the processual character of music, author turns to Maurice (...) Merleau-Ponty and Mikel Dufrenne in the phenomenological tradition, to Jerrold Levinson and his understanding of music through a listening moment to moment process and also to Theodor Adorno and his way of explaining music as a process of dialectical development. (shrink)

Wydane w latach 1782-1786 Niemieckie baśnie ludowe Johanna Karla Augusta Musausa, znanego oświeceniowej publiczności autora poczytnych Podróży fizjognomicznych, przyjęto początkowo entuzjastycznie, uznając je za wyjątkowo udaną formę literaryzacji elementów baśniowej tradycji ustnej i pisanej oraz podkreślając walory "dowcipnej" narracji. W wieku XVIII pojęcie "baśni" (Miirchen) miało szerokie znaczenie. Słowniki i leksykony wskazują na to, iż pojęcia: "bajka" (Fabel), "baśń" (Mcirchen), "podanie" (Sage) i "legenda"(Legende) mogły być używane zamiennie. Musaus definiuje we wstępie do swego zbioru zatytułowanym Słowo wstępne do pana Dawida (...) Runkela, będącym humorystyczną autoprezentacją pisarza i jego baśni, pojęcie "baśni" jako "poetę cudowną" (wunderbare Dichtung), przemawiającą w sposób szczególny do wyobraźni czytelnika. Taka definicja baśni pozwoliła zebrać Musausowi w swym zbiorze teksty, które według dzisiejszych kryteriów określono by w większości jako podania. Ukazanie się w roku 1812 pierwszego tomu Baśni dziecięcych i domowych braci Jakuba i Wilhelma Grimmów było wydarzeniem epokowym w historii baśni. Baśnie braci Grimmów na długo stały się normą o uniwersalnym znaczeniu, według której oceniano baśniowość tego typu utworów. Podług romantycznej miary Grimmów oceniano również oświeceniowe baśnie Musausa, a ocena ta najczęściej nie wypadała pozytywnie. Artykuł przedstawia recepcję Niemieckich baśni ludowych Musausa u braci Grimmów, Ludwika Tiecka, Achima von Arnima i u nawiązującego bezpośrednio do romantycznych koncepcji Grimmów Ludwika Bechsteina, uwypuklając na ich przykładzie różnicę w ujęciu fenomenu baśniowości w oświeceniu i romantyzmie. (shrink)

The concept of the receptive field, first articulated by Hartline, is central to visual neuroscience. The receptive field of a neuron encompasses the spatial and temporal properties of stimuli that activate the neuron, and, as Hubel and Wiesel conceived of it, a neuron’s receptive field is static. This makes it possible to build models of neural circuits and to build up more complex receptive fields out of simpler ones. Recent work in visual neurophysiology is providing evidence that the classical receptive (...) field is an inaccurate picture. The receptive field seems to be a dynamic feature of the neuron. In particular, the receptive field of neurons in V1 seems to be dependent on the properties of the stimulus. In this paper, we review the history of the concept of the receptive field and the problematic data. We then consider a number of possible theoretical responses to these data. (shrink)

What are conspiracy theories? And what, if anything, is epistemically wrong with them? I offer an account on which conspiracy theories are a unique way of holding a belief in a conspiracy. Specifically, I take conspiracy theories to be self-insulating beliefs in conspiracies. On this view, conspiracy theorists have their conspiratorial beliefs in a way that is immune to revision by counter-evidence. I argue that conspiracy theories are always irrational. Although conspiracy theories involve an expectation to encounter some seemingly disconfirming (...) evidence (allegedly planted by the conspirators), resistance to all counter- evidence cannot be justified on these grounds. (shrink)

Several variants of Lewis's Best System Account of Lawhood have been proposed that avoid its commitment to perfectly natural properties. There has been little discussion of the relative merits of these proposals, and little discussion of how one might extend this strategy to provide natural property-free variants of Lewis's other accounts, such as his accounts of duplication, intrinsicality, causation, counterfactuals, and reference. We undertake these projects in this paper. We begin by providing a framework for classifying and assessing the variants (...) of the Best System Account. We then evaluate these proposals, and identify the most promising candidates. We go on to develop a proposal for systematically modifying Lewis's other accounts so that they, too, avoid commitment to perfectly natural properties. We conclude by briefly considering a different route one might take to developing natural property-free versions of Lewis's other accounts, drawing on recent work by Williams. (shrink)

English title: Change for praktike. Minor Comments to Evagrius Ponticus’ Philosophy of Life. The paper elucidates the evolution in understanding of a life phenomenon, which took place in the writing of the early Christian authors who referred to the heritage of the ancient philosophy trying to define their own position in relation to it. In this perspective the present author discusses the thought of Evagius Ponticus who undertakes some currents typical of Socrates’ concept of life, known from Plato’s dialogues. As (...) Bogaczyk argues, among the common points for both philosophical traditions, the ancient Greek and early Christian, there are, first of all, the understanding of life as change and as the exercise in accepting this change and mortality it inevitably implies. That is only the dialectics of life and death, or hope and pessimism, which makes the phenomenon of life accessible to us, and its concept possible to be grasped. Thus, this dialectics can be applied either in contemporary currents of philosophy of life or in psychological and medical approach towards the problem of depression. (shrink)

For the theorists of crisis, the revolutionary state comes into existence through violence, and due to its inability to provide an authoritative katechon (restrainer) against internal and external violence, it perpetuates violence until it self-destructs. Writing during extreme economic depression and growing social and political violence, the crisis theorists––Joseph de Maistre, Juan Donoso Cortés, and Carl Schmitt––each sought to blame the chaos of their time upon the Janus-faced postrevolutionary ideals of liberalism and socialism by urging a return to pre-revolutionary moral (...) and religious values. They are united by three counterrevolutionary principles, all of which are purported to remedy revolutionary violence: traditional constitutional fidelity, the philosophy of the decision, and opposition to bourgeois liberalism. This essay is followed by the first complete English translation and publication of Donoso’s letter of October 24, 1851, which contains Donoso’s only reference to the “discussing class,” a political entity later popularized by Schmitt in his 1922 work Political Theology. (shrink)

This paper introduces a conceptual framework, denoted as ‘Line Theory,’ which is predicated on the procedural anatomy inherent in ordinary plans. A plan, recognized as a set of instructions for execution, undergoes in-depth scrutiny to analyze its constituent elements. The concise examination delves into the formation of line and effect within real space stemming from procedures. Line theory serves the purpose of elucidating the absolute optimization of plans. It is formulated to inaugurate an exploration into the veracity of procedures and (...) their elemental changes, examining their correlation with space and motion at the most fundamental level. The scientific community has extensively delved into the examination of the behavior and structure of objects at the microscopic level. This paper endeavors to stimulate interest in the analogous analysis of procedures. The fundamental objective within this theoretical framework is to offer a distinct philosophical perspective on changes and effects. (shrink)

This paper explores R. D. Laing's application of existential and phenomenological tradtions, specifically Hegel and Heidegger, to his groundbreaking work with psychotic process as well as psychotherapeutic practice more generally.

Context: The majority of contemporary enactivist work is influenced by the philosophical biology of Hans Jonas. Jonas credits all living organisms with experience that involves particular “existential” structures: nascent forms of concern for self-preservation and desire for objects and outcomes that promote well-being. We argue that Jonas’s attitude towards living systems involves a problematic anthropomorphism that threatens to place enactivism at odds with cognitive science, and undermine its legitimate aims to become a new paradigm for scientific investigation and understanding of (...) the mind. Problem: Enactivism needs to address the tension between its Jonasian influences and its aspirations to become a new paradigm for cognitive science. By relying on Jonasian phenomenology, contemporary enactivism obscures alternative ways in which phenomenology can be more smoothly integrated with cognitive science. Method: We outline the historical relationship between enactivism and phenomenology, and explain why anthropomorphism is problematic for a research program that aspires to become a new paradigm for cognitive science. We examine the roots of Jonas’s existential interpretation of biological facts, and describe how and why Jonas himself understood his project as founded on an anthropomorphic assumption that is incompatible with a crucial methodological assumption of scientific enquiry: the prohibition of unexplained natural purposes. We describe the way in which phenomenology can be integrated into Maturana’s autopoietic theory, and use this as an example of how an alternative, non-anthropomorphic science of the biological roots of cognition might proceed. Results: Our analysis reveals a crucial tension between Jonas’s influence on enactivism and enactivism’s paradigmatic aspirations. This suggests the possibility of, and need to investigate, other ways of integrating phenomenology with cognitive science that do not succumb to this tension. Implications: In light of this, enactivists should either eliminate the Jonasian inference from properties of our human experience to properties of the experience of all living organisms, or articulate an alternative conception of scientific enquiry that can tolerate the anthropomorphism this inference entails. The Maturanian view we present in the article’s final section constitutes a possible framework within which enactivist tools and concepts can be used to understand cognition and phenomenology, and that does not involve a problematic anthropomorphism. Constructivist content: Any constructivist approach that aims for integration with current scientific practice must either avoid the type of anthropomorphic inference on which Jonas bases his work, or specify a new conception of scientific enquiry that renders anthropomorphism unproblematic. (shrink)

Hubert Dreyfus has argued that cases of absorbed bodily coping show that there is no room for self-awareness in flow experiences of experts. In this paper, I argue against Dreyfus’ maxim of vanishing self-awareness by suggesting that awareness of agency is present in expert bodily action. First, I discuss the phenomenon of absorbed bodily coping by discussing flow experiences involved in expert bodily action: merging into the flow; immersion in the flow; emergence out of flow. I argue against the claim (...) that flow experience does not involve an awareness of agency for each of these features, while conceding that fluent agency does not involve self-awareness in the thetic sense. I challenge the assumption that the awareness of fluent agency must be understood in terms of a thetic awareness of agency. Instead, I develop an Anscombean account of the awareness of fluent agency in terms of the phenomenal character of knowing one’s aims. I respond to the challenge that if an Anscombean account of the awareness of agency is to succeed, then agents must be able to answer Anscombean questions. I consider the objection that awareness of agency is not a form of self-awareness by outlining an account of self-awareness as self-synthesis that is distinct from self-perception and self-ascription, but which makes room for self-awareness in expert bodily action. (shrink)

It is commonplace in discussions of modern cosmology to assert that the early universe began in a special state. Conventionally, cosmologists characterize this fine-tuning in terms of the horizon and flatness problems. I argue that the fine-tuning is real, but these problems aren't the best way to think about it: causal disconnection of separated regions isn't the real problem, and flatness isn't a problem at all. Fine-tuning is better understood in terms of a measure on the space of trajectories: given (...) reasonable conditions in the late universe, the fraction of cosmological histories that were smooth at early times is incredibly tiny. This discussion helps clarify what is required by a complete theory of cosmological initial conditions. (shrink)

From Soul to Self takes us on a fascinating journey through philosophy, theology, religious studies and physiological sciences. The contributors explore the relationship between a variety of ideas that have arisen in philosophy, religion and science, each idea seeking to explain why we think we are somehow unique and distinct.

During the coronavirus pandemic, communities have faced shortages of important healthcare resources such as COVID-19 vaccines, medical staff, ICU beds and ventilators. Public health officials in the U.S. have had to make decisions about two major issues: which infected patients should be treated first (triage), and which people who are at risk of infection should be inoculated first (vaccine distribution). Following Beauchamp and Childress’s principlism, adopted guidelines have tended to value both whole lives (survival to discharge) and life-years (survival for (...) years past discharge). This process of collective moral reasoning has revealed our common commitment to both Kantian and utilitarian principles. For Kant, respecting people’s rights entails that we ought to value whole lives equally. Therefore we ought to allocate resources so as to maximise the number of patients who survive to discharge. By contrast, the principle of utility has us maximise life-years so that people can satisfy more of their considered preferences. Although people are treated impartially in the utilitarian calculus, it does not recognise their equal worth. Subjecting Kantian ethics and utilitarianism to the process of reflective equilibrium lends support to the idea that we need a pluralistic approach that would accommodate our moral intuitions regarding both the equal value of whole lives and the additive value of life-years. (shrink)

According to asymmetric comparativism, it is worse for a person to exist with a miserable life than not to exist, but it is not better for a person to exist with a happy life than not to exist. My aim in this paper is to explain how asymmetric comparativism could possibly be true. My account of asymmetric comparativism begins with a different asymmetry, regarding the (dis)value of early death. I offer an account of this early death asymmetry, appealing to the (...) idea of conditional goods, and generalize it to explain how asymmetric comparativism could possibly be true. I also address the objection that asymmetric comparativism has unacceptably antinatalist implications. (shrink)

In this paper I interrogate the notion of `debunking conspiracy theories’, arguing that the term `debunk’ carries with it pejorative implications, given that the verb `to debunk’ is commonly understood as `to show the wrongness of a thing or concept’. As such, the notion of `debunking conspiracy theories’ builds in the notion that such theories are not just wrong but ought to be shown as being wrong. I argue that we should avoid the term `debunk’ and focus on investigating conspiracy (...) theories. Looking at recent research work in epistemology on conspiracy theory, I argue that the best way to avoid talk of `debunking’ conspiracy theories is by working with a non-pejorative definition of `conspiracy theory’, and forming communities of inquiry which allow us to investigate the warrant of such theories without the prejudice associated with working with a pejorative definition. (shrink)

Biological evolution is a complex blend of ever changing structural stability, variability and emergence of new phe- notypes, niches, ecosystems. We wish to argue that the evo- lution of life marks the end of a physics world view of law entailed dynamics. Our considerations depend upon dis- cussing the variability of the very ”contexts of life”: the in- teractions between organisms, biological niches and ecosys- tems. These are ever changing, intrinsically indeterminate and even unprestatable: we do not know ahead of (...) time the ”niches” which constitute the boundary conditions on selec- tion. More generally, by the mathematical unprestatability of the ”phase space”, no laws of mo- tion can be formulated for evolution. We call this radical emergence, from life to life. The purpose of this paper is the integration of variation and diversity in a sound concep- tual frame and situate unpredictability at a novel theoretical level, that of the very phase space. Our argument will be carried on in close comparisons with physics and the mathematical constructions of phase spaces in that discipline. The role of symmetries as invariant preserving transformations will allow us to under- stand the nature of physical phase spaces and to stress the differences required for a sound biological theoretizing. In this frame, we discuss the novel notion of ”enablement”. Life lives in a web of enablement and radical emergence. This will restrict causal analyses to differential cases. Mutations or other causal differ- ences will allow us to stress that ”non conservation princi- ples” are at the core of evolution, in contrast to physical dynamics, largely based on conservation principles as sym- metries. Critical transitions, the main locus of symmetry changes in physics, will be discussed, and lead to ”extended criticality” as a conceptual frame for a better understanding of the living state of matter. (shrink)

Artykuł w głównej mierze poświęcony jest analizie późnego eseju Norberta Eliasa Über die Einsamkeit der Sterbenden in unseren Tagen (1982). W pierwszej części autorka rozpatruje socjologiczne refleksje Eliasa nad zmianami we współczesnej percepcji umierania – choroby, starości, śmierci. Zdaniem Eliasa fenomen śmierci podlega systematycznemu wykluczeniu z centrum życia społecznego – z codzienności -, co stanowi o nowej wersji jego „zaczarowania”. W części drugiej przedstawiona jest jedna z najważniejszych tez niniejszego artykułu, tj. idea rozumu anamnetycznego. Autorka skupia się tu na Eliasowskich (...) pojęciach komunikacji, zaangażowania i balansu w strukturze ja-my (resp. ja-ty). Elisowska formuła Ich-Wir-Balance, jako proces uczenia się, ma stanowić o zrównoważeniu i przedefiniowaniu rozumu anamnetycznego / pamięci kolektywnej. W ostatniej, trzeciej części autorka ilustruje krótko pewne podobieństwa między Eliasowską kategorią śmierci a nihilizmem w ujęciu T. Różewicza oraz koncepcją biopolityki G. Agambena. (shrink)

Contingency is the presence of non-actualized possibility in the world. Fatalism is a view of reality on which there is no contingency. Since it is contingency that permits agency, there has traditionally been much interest in contingency. This interest has long been embarrassed by the contention that simple and plausible assumptions about the world lead to fatalism. I begin with an Aristotelian argument as presented by Richard Taylor. Appreciation of this argument has been stultified by a question pertaining to the (...) source of necessity and possibility and a closely related one regarding the nature of metaphysics itself. Answering these questions reveals the crucial issue here, to wit, necessity and possibility in a temporal world. This issue is investigated through an important later criticism of Taylor by David Foster Wallace. Wallace’s critique is significant because it brings to the fore the pivotal notion for understanding contingency in a temporal world, that of synchronic possibility, the idea that incompatible states of affairs are possible at a single moment. This notion provides the basis of distinguishing two systematic accounts of truth, modality and time: two metaphysics of contingency. On one account, Taylor’s Aristotelian argument is straightforwardly valid and compelling; on the other, it is fallacious. In closing, I present reasons why the former account, supporting the Aristotelian views of time and truth, is correct and make some comments to ameliorate this conclusion. (shrink)

This interdisciplinary exploration synthesizes the philosophical reflections of Adam Kaiser with empirical insights from popular science to unravel the intricate dynamics of nostalgia, morality, and mass entertainment in a modern world increasingly disconnected from traditional values. Examining the psychological, neurobiological, and cultural aspects, the essay investigates how nostalgia serves as a potent coping mechanism, offering temporary relief from the moral complexities and existential questions of contemporary life. Popular science contributes valuable perspectives from fields such as media psychology, cognitive neuroscience, evolutionary (...) psychology, and media ethics, shedding light on the relationship between nostalgia, morality, and human behavior. The essay emphasizes the role of media literacy, group dynamics, and the ethics of nostalgic media production, providing a comprehensive understanding of the multifaceted nature of our human experience. The synergy between philosophy and popular science empowers us to navigate the labyrinth of nostalgia, recognizing it as both a reflection of innate psychological mechanisms and a product of societal dynamics. Ultimately, this exploration invites us to embrace the richness of human cognition and culture, acknowledging the enduring quest to understand and reconcile the past with the present. (shrink)

Trans is usually defined as the set of practices and identities outside of the binary gender system and includes individuals who identity as genderqueer, transgender or transsexual. Trans theories refer to a range of approaches including medical and psychiatric theories, performativity and social constructionist theories, and queer theory, that are used to explain transgender practices and identities.

A remarkable feature of the philosophical work on conspiracy theory theory has been that most philosophers agree there is nothing inherently problematic about conspiracy theories (AKA the thesis of particularism). Recent work, however, has challenged this consensus view, arguing that there really is something epistemically wrong with conspiracy theorising (AKA generalism). Are particularism and generalism incompatible? By looking at just how much particularists and generalists might have to give away to make their theoretical viewpoints compatible, I will argue that particularists (...) can accept many of the concerns that motivate generalism because generalism can never be about ‘all’ conspiracy theories without being either ahistorical or apolitical. In the end generalist critiques are best seen as useful guidelines or considerations for the appraising of particular conspiracy theories. (shrink)

According to the person-affecting restriction, one distribution of welfare can be better than another only if there is someone for whom it is better. Extant problems for the person-affecting restriction involve variable-population cases, such as the nonidentity problem, which are notoriously controversial and difficult to resolve. This paper develops a fixed-population problem for the person-affecting restriction. The problem reveals that, in the presence of incommensurable welfare levels, the person-affecting restriction is incompatible with minimal requirements of impartial beneficence even in fixed-population (...) contexts. (shrink)

There has recently been an expansion of anti-abortion measures in the United States. Within these various measures there is a divide over certain exceptions: some States permit abortion for pregnancies caused by rape while other States do not. This paper explores the underlying moral justification for such exceptions. I argue that within the dominant moral framework for reproductive ethics these exceptions are incoherent by their own lights. But this is not a defense of an exceptionless anti-abortion position. Rather, because the (...) typical way of making such exceptions is incoherent, this shows why the anti-abortion movement is dangerous: as these incoherencies are acknowledged, this may lead to ever stricter measures being put in place. I end by suggesting that those who are sympathetic to these exceptions should find it easier to move to a pro-choice position rather than to a more extreme, exceptionless one. (shrink)